Alışamadığı şeyleri yapamıyor, üşenirdi. Kendi şiirine nazire yapacak kadar yalnız bir adamdı o. Tek içtiği sigara malboryo, garson kızlara asılan, bıyıklarına çikolatalar yapışan. Ve yapamıyorum edemiyorumlarla dolu bir hayat. Nihayetinde hayat. Bu adam da her şeyi yaşamakla yükümlü. Onu depresyondan çıkarmak için uğraşacak bir arkadaşının olmayışını.
‘’Sokakta
bir adam kavga ediyor ben kederden ölüyorum. Sokakta bir adama 10 kişi
saldırıyor ben kederden ölüyorum. Sokakta bir kadına 10 kişi saldırıyor ben
kederden ölüyorum. Ben kederden ölüyorum’’
Böyle
diyordu. Önüne geldi. Arkadaşları da çirkindi. Bir susar oğlanlar grubu.
Geceden geceye bir kadeh şarap içer, öyle kendini dağıtmazdı. Sadece kendisi.
‘’Benim hakkımda bir şey
düşünmesin insan. İnsan niye böyle yaşar? İnsan’’
Tüm
olanlara rağmen yarın sadece evde olup kitap okumak istiyor. ‘’Gidik’’
kelimesinin kullanımını her zaman olduğu gibi bir şaire asla yakıştıramıyor ve
hala insanlara çarparak yürümeye devam ediyordu. Bunlar kötü insanlar dedi hep.
Bunlar kötü
insanlar…
YAZAN:
SÜLEYMAN
BERÇ HACİL
